Oei, ik vloei!

De diensttelefoon gaat: “Hallo…  sorry dat ik bel maar ik ben 6 weken zwanger en ik ging net naar de wc en zag ik ineens helder rood bloed bij het afvegen…”

STILTE, TRANEN, ZORGEN….

Deze telefoontjes krijg ik als verloskundige wekelijks en toch wennen ze nooit. Als verloskundige, maar juist ook als vrouw, als moeder, weet ik dat je geen drupje bloed meer wilt zien vanaf op het moment dat de test positief is. Geen rood pluisje in je onderbroek en geen rode vezel in het toiletpapier. Helemaal niks!

Roze olifant

Als het dan toch gebeurt, beginnen de zorgen. Zorgen zoals je niet wist dat je je zorgen kon maken. Als je dacht dat het niet mogen denken aan een roze olifant moeilijk was, dan is dat niks vergeleken met het niet proberen te denken aan de zwangerschap en een mogelijke miskraam.

Je kunt alleen nog maar in cirkels denken en je gedachten blazen zich op als een grote ballon die alleen door bevestiging van een echo doorgeprikt kan worden.

Nu plas je als zwangere sowieso al vaak, maar heb je eenmaal bloedverlies gehad dan check je het liefst iedere minuut op de wc hoe het ervoor staat. Dit in de hoop dat je je toch vergist hebt of dat het bloedverlies in ieder geval niet overgaat in een miskraam. Alles om maar grip te krijgen op een situatie waarin jij je zo machteloos voelt!

Lang niet altijd miskraam

Nu betekent bloedverlies in de zwangerschap gelukkig lang niet altijd een miskraam.

Vanaf dat een zwangerschapstest positief is, tellen we drie weken door tot we de eerste echo kunnen maken. Dat is het moment waarop er meer duidelijkheid komt. Het hartje hoort dan te kloppen. Is dit niet het geval, hoe verdrietig ook, dan is er wel duidelijkheid.

Intense moederliefde

Iedere vrouw gaat anders om met de spanning en het afwachten. De ene zwangere doorloopt deze drie weken fluitend en voor de ander lijkt dit eerder drie jaar te duren, zeker als er bloedverlies optreedt. Toch zie ik vaak een overeenkomst: de zorgen die er al zijn voor het jonge leventje. Dat kleine plusje op de test geeft voor veel vrouwen al een heel concreet wezentje aan die zich in de buik ontwikkelt. Ook al zijn dit nog maar een paar cellen. Door de zorgen heen zie ik hoe intens er al gehouden wordt van deze minieme wezentjes. Intense moederliefde!

Hoe het bloedverlies ook verloopt: het er niet aan denken heeft geen zin. Los van dat het haast onmogelijk is om er niet aan te denken, mag je als moeder hoe pril het leventje ook is, juist denken aan, zorgen maken om en houden van dat kleintje. Want mama ben je, hoe kort het leven soms ook duurt, voor altijd.

Vivian Vietje-Scholte begeleidde als verloskundige meer dan 1000 bevallingen en is zelf moeder van drie kinderen. 

_{Een eerdere versie van dit blog werd gepubliceerd in november 2015.}